Dla każdego wiernego fana powieści z cyklu Harry Potter kolejne publikacje J. K. Rowling są czymś ważnym. Ale czy kontynuacja na siłę ma sens? Moim zdaniem nie za bardzo. Mam wrażenie, że cała seria Fantastyczne zwierzęta jest robiona na siłę. Nie powiem, że pierwszy tom wyżej wymienionego cyklu był bardzo ciekawy i interesujący. Ale z każdą kolejną jest coraz gorzej z moim zainteresowaniem.
Dla mnie osobiście historia powinna zakończyć się na „Harrym Potterze i Insygniach Śmierci”. Bo to co teraz robi autorka jest po prostu odgrzewaniem tak zwanego kotleta, by móc jeszcze zaistnieć. Choć nie powiem jakaś cząstka mnie jest ciekawa co działo się przed Harrym. Ale z ręką na sercu co kolejna książka ze scenariuszem tym coraz bardziej mniej mnie to intryguje. A co najgorsze minimalizacja niektórych bohaterów, z którymi czytelnik w jakiś sposób związany. Dla mnie to wszystko jest po prostu niedopuszczalne.
Pozdrawiam,
Czytająca Książki 1995
Nie mogę uwierzyć, że przeczytałam książkę autorstwa Jojo Moyes pod tytułem "Kolory pawich piór". Główną bohaterką powieści jest Suzanne, która nie może odnaleźć swojego miejsca w świecie. Nie pomaga w tym, że musiała wrócić z Londynu do małego miasteczka, z którego pochodziła. Ale nie wszystko idzie po myśli Suzanne. W szczególności gdy została zmuszona do wyboru albo zacznie się starać o dziecko ze swoim mężem albo otworzy własny sklep. Wybrała oczywiście do drugie. Mąż na ten cel dał jej okrągły rok. Jak by jej się wcześniej nie udało mieli zacząć starać się o dziecko. Jednak plany Suzanne ponownie uległy zmianie po poznaniu Jessie oraz Alejandro. Czy Suzanne pozna prawdę o swoim pochodzeniu? Czy pogodzi się z tą prawdą? Jak długo Suzanne będzie prowadzić swój sklep? Jaki wpływ na główną bohaterkę miała Jessie? Jaką historię nosi Alejandro? Czy Suzanne i jej mąż będą razem? Czy Suzanne będzie miała w końcu dziecko? Na te pytania musicie odpowiedzieć sobie sami.
Kiedy zaczynałam czytać książkę autorstwa Jojo Moyes pod tytułem „Kolory pawich piór” czytało mi się dosyć szybko. Ale nie wiem dlaczego zmieniło się to mniej więcej w połowie powieści. Czy było to spowodowane ilością kartek. Albo ciągłą zmianą narratora. Nie mam pojęcia. Jednakże to również się zmieniło gdzieś dwieście kartek pod sam koniec książki. Te ostatnie strony przeczytałam sama nie wiem kiedy. Czy polecam tą książkę? Ciężko jest mi stwierdzić. Generalnie książka mi się podoba. Ale ta ilość stron jest trochę przerażająca. Ale dla wytrwałego czytelnika powieść jest idealna.
Pozdrawiam,
Czytająca Książki 1995
Po ponad dziesięciu latach postanowiłam powrócić do książki autorstwa Krystyny Chiger oraz Daniela Paisnera pod tytułem „Dziewczynka w zielonym sweterku. W Ciemności.” Pierwszy raz sięgnęłam po nią będąc jeszcze w liceum. Publikacja opowiada straszliwą historię rodziny żydowskiej z Lwowa. Ludzie wierzenia mojżeszowego w trakcie II wojny światowej nie dość, że musieli uciekać z własnych domów to jeszcze zostali zmuszeni do zamieszkania w zamkniętych gettach. Ale rodzina Chigerów i inni Żydzi z getta lwowskiego postanowili uciec do kanałów. I udało im się przeżyć czternaście miesięcy aż do wyzwolenia Lwowa przez sowieckich żołnierzy. Stało się to dzięki odwadze trójki kanalarzy: Leopolda Socha, Szczepka Wróblewskiego oraz Kowalowa.
Gdy po raz pierwszy sięgnęłam po tą książkę byłam w liceum i byłam nią zachwycona. I sięgnęłam po nią drugi raz. Przyznam szczerze, że różniło się myślenie na temat tej publikacji. Ale mimo wszystko bardzo mi się podobała jej treść. Tym bardziej sam opis tego co ci ludzie musieli przeżywać w lwowskich kanałach w trakcie wojny. Ciągłe życie w strachu, że naziści ich nakryją było wstrząsające. Ale odwaga trójki kanalarzy jest godna pochwały. Tak naprawdę ryzykowali nie dość, że życie Żydów to również swoje życie jak i własnych rodzin. Z całego serca polecam zapoznanie się z książką pod tytułem „Dziewczynka w zielonym sweterku. W Ciemności” bo naprawdę warto. Bo dzięki treści publikacji czytelnik ma możliwość zapoznanie się z tym co Żydzi musieli przeżywać w trakcie II wojny światowej.
Pozdrawiam,
Czytająca Książki 1995
W końcu udało mi się przeczytać książkę autorstwa Marty Kisiel pod tytułem „Bazyl i Licho”. Publikacja ta jest już piątym tomem z serii o przygodach Licha. Głównymi bohaterami jest Bazyl oraz Licho. Pierwszy jest czortem o wyglądzie kozy i „…od strony pupci zdumiewająco podobny do bakłażana…” cytując autorkę. Drugi zaś jest aniołem stróżem, który jest uczulony na własne pierze.
Muszę przyznać, że na początku książkę autorstwa Marty Kisiel pod tytułem „Bazyl i Licho” czytało mi się dosyć ciężko. Szczególnie gdy rozdziały były z mową Bazyla. Jednak trzeba przyznać, że było dość zabawnie próbując przeczytać niektóre słowa na głos.
Człowiek musiał naprawdę się natrudzić by nie połamać sobie języka. Mimo wszystko książka podoba mi się bardzo. Może spowodowane jest tym, że w poprzednich publikacjach jestem zakochana. A może spowodowała to cudowna autorka Marta Kisiel, która pisze w taki sposób, że książki są napisane bardzo specyficznym językiem, który po prostu do mnie trafia. Albo tym, że czytelnik ma możliwość zapoznania się z dawnymi wierzeniami Słowian. Kto wie? Jednak z całego serca polecam zapoznać się z publikacją pod tytułem „Bazyl i Licho” bo naprawdę warto. I nie ważne czy jesteś dzieckiem czy osobą dorosłą. Książka ta spodoba się każdemu.
Pozdrawiam,
Czytająca Książki 1995
.jpg)
